دیروز روی پیش نویس یک سخنرانی که موضوع آن ولادت امام علی (ع) بود کار می کردم.برای این کار مجبور بودم مقاله ها،مصاحبه ها،و کتاب های متعددی را مطالعه نمایم.
وقتی صفات شیعه و زندگی امام علی را در منابع مختلف مرور می کردم،هرلحظه بیش از پیش شرمسارتر می شدم.زیرا علی و شیعه ای را در زندگی من بود چنان نمی یافتم که در احادیث و روایات بود.من با این شیعه و این علی خود را بیگانه احساس می کردم.
صفاتی که برای یک شیعه روایت کرده بودند در خود کمتر می یافتم پس چگونه می توانستم خود را شیعه بدانم.
علی را که من می شناسم شناختی سطحی است و سخت از این حدیث بر خود لرزیدم "هرکه بمیرد و امام زمان خویش را نشناسد به مرگ جاهلیت مرده است".
و می دانم که شناخت امام تنها به اسم،کنیه و لقب نیست شناخت امام تکالیفی را در بر دارد که من خویشتن را سخت در انجام آن ضعیف یافتم.من با این شیعه عملاً زیاد مأنوس نبوده ام:
امام صادق (ع) :
"انما شیعة علی من عف بطنه و فرجه، و اشتد جهاده و عمل لخالقه و رجاء ثوابه و خاف عقابه فاذا رایت اولئک فاولئک شیعة جعفر"
همانا شیعه علی کسی است که شکم)بطن) و فرج او عفیف بوده و در جهاد ثابت قدم باشد. تنها برای خالقش کار کند و امید ثواب او را داشته باشد و از عقاب او خائف باشد . هرگاه چنین اشخاصی را دیدی آنها شیعیان جعفرند.
امام باقر (ع):
«یا میسّر الا اخبرک بشیعتنا قلت بلى جعلت فداک قال: انّهم حصون حصینة و صدورٌ امینة و احلامٌ وزینة لیسوا بالمذیع البذر ولا بالجفات المراعین رهبانٌ باللیل اُسدٌ بالنهار»ای میسّر آیا شیعیانمان را به تو معرّفى بکنم؟ گفت فدایت شوم و جانم به قربانت باد بفرمایید،
آنها دژهاى محکم و سینه هاى امانتدارى هستند و صاحبان عقل هایى وزین و متین هستند شایعه پراکنى نمى کنند و اَسرار را فاش نمى کنند و آدم هاى خشک و خشن و ریاکار هم نیستند راهبان شب و شب زنده داران و شیران روزند.
با خود تصمیم گرفتم که عملاً با این شیعه آشنا شوم و دوستش بدارم،چنان که شایسته دوستی است.
شیعه یعنی پیرو.پس باید پیروی کرد،مداحی،محبت و ستایش محض کسی را شیعه نمی سازد.
سعی خواهم کرد که یک شیعه حقیقی ائمه اطهار باشم اما از خدای خود نیز می خواهم که بیداری،مسوولیت،عبادت ،صلابت و محبت شیعه را به من و همه انسان ها عطا فرماید،زیرا این آرزو بدون یاری و توفیق او هرگز دستیافتنی نیست.
وقتی صفات شیعه و زندگی امام علی را در منابع مختلف مرور می کردم،هرلحظه بیش از پیش شرمسارتر می شدم.زیرا علی و شیعه ای را در زندگی من بود چنان نمی یافتم که در احادیث و روایات بود.من با این شیعه و این علی خود را بیگانه احساس می کردم.
صفاتی که برای یک شیعه روایت کرده بودند در خود کمتر می یافتم پس چگونه می توانستم خود را شیعه بدانم.
علی را که من می شناسم شناختی سطحی است و سخت از این حدیث بر خود لرزیدم "هرکه بمیرد و امام زمان خویش را نشناسد به مرگ جاهلیت مرده است".
و می دانم که شناخت امام تنها به اسم،کنیه و لقب نیست شناخت امام تکالیفی را در بر دارد که من خویشتن را سخت در انجام آن ضعیف یافتم.من با این شیعه عملاً زیاد مأنوس نبوده ام:
امام صادق (ع) :
"انما شیعة علی من عف بطنه و فرجه، و اشتد جهاده و عمل لخالقه و رجاء ثوابه و خاف عقابه فاذا رایت اولئک فاولئک شیعة جعفر"
همانا شیعه علی کسی است که شکم)بطن) و فرج او عفیف بوده و در جهاد ثابت قدم باشد. تنها برای خالقش کار کند و امید ثواب او را داشته باشد و از عقاب او خائف باشد . هرگاه چنین اشخاصی را دیدی آنها شیعیان جعفرند.
امام باقر (ع):
«یا میسّر الا اخبرک بشیعتنا قلت بلى جعلت فداک قال: انّهم حصون حصینة و صدورٌ امینة و احلامٌ وزینة لیسوا بالمذیع البذر ولا بالجفات المراعین رهبانٌ باللیل اُسدٌ بالنهار»ای میسّر آیا شیعیانمان را به تو معرّفى بکنم؟ گفت فدایت شوم و جانم به قربانت باد بفرمایید،
آنها دژهاى محکم و سینه هاى امانتدارى هستند و صاحبان عقل هایى وزین و متین هستند شایعه پراکنى نمى کنند و اَسرار را فاش نمى کنند و آدم هاى خشک و خشن و ریاکار هم نیستند راهبان شب و شب زنده داران و شیران روزند.
با خود تصمیم گرفتم که عملاً با این شیعه آشنا شوم و دوستش بدارم،چنان که شایسته دوستی است.
شیعه یعنی پیرو.پس باید پیروی کرد،مداحی،محبت و ستایش محض کسی را شیعه نمی سازد.
سعی خواهم کرد که یک شیعه حقیقی ائمه اطهار باشم اما از خدای خود نیز می خواهم که بیداری،مسوولیت،عبادت ،صلابت و محبت شیعه را به من و همه انسان ها عطا فرماید،زیرا این آرزو بدون یاری و توفیق او هرگز دستیافتنی نیست.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر